باشگاه کوهنوردی همنوردان

قله‌ها را دوست دارم چراکه به من فرصت زیستن ترانه‌ها را می‌دهند. ترانه‌هایی که حالا از زمزمه به زندگی بدل شده‌اند. آنجایی که شاعر نوشته است:
«امـا تـو کـوه درد باش
طاقت بیار و مرد باش»
درست همان‌جا ایستادن برفراز قله‌ای‌ست که دست‌یافتن به آن ارمغان دل دادن به کوه است.
کوه سراسر شکوه است. شکوه سرسپردن به اسقامت و صبر.
و همین است که تو را بالا می‌برد. آنقدر بالا که بعد از هر صعود خودت را در دل ناب‌ترین ترانه‌ها می‌یابی.
به فتح آخرین قله‌ات فکر کن. آیا همین‌جا نایستاده بودی؟ همین‌جا که شاعر نوشته است:
اگـرچه هیچکس نیومد
ســری بـه تنهاییت نـزد
امــا تـو کـوه درد بـاش
طاقت بیار و مـرد باش...

آری، کوهستان تو را به خودت می‌رساند.
«این جمله را دوباره مرور کن».

در کوهنوردی اگر چه به ظاهر، عضله و استخوان و قلب به کار می افتند و نیرومند می شوند، اما شجاعت،اندیشه، جرات، ژرف نگری و بسیاری دیگر از صفت های برتر آدمی نیز از دستاوردهای این ورزش هستن

کوهنورد برایِ حالِ خوب ، می جنگد!
اوضاع ، هرچقدر که می خواهد ، بد باشد ؛
به جایِ نشستن و افسوس خوردن ؛ تفکر میکند، می ایستد و شرایط را تغییر می دهد 😄😄😄😄😄

وقتی به بالای قله برسی، شاید همه دنیا تو را نبینن، ولی تو همه دنیا را می بینی گاهی زندگی یعنی سخت کوشی برای رؤیایی که، هیچ کس جز شما، قادر به دیدنش نیست… زندگی مانند یک کوه است؛ همان چیزی را به تو بر می‌گرداند که خودت فریاد زده باشی…🙏❤️🙏